Van vrijheid naar (vogel)Vryburg!

Na Vijf uur rijden over een nogal saaie weg kwamen we aan in Vryburg. Iedereen die we hadden verteld dat we naar Vryburg gingen, keek ons raar aan en vroeg zich af: "Waarom gaan jullie naar Vryburg?"

​Ja dat wisten we zelf ook nog niet helemaal. Door al die reacties kreeg ik het gevoel dat we ergens in de middle of nowhere zouden belanden. Onderweg versterkte dit gevoel zich alleen maar doordat we door grote stukken plat landschap reden waar gewoon niks te bekennen was. Na een tijdje rijden kwam er dan ineens leven en moesten we koeien of kinderen ontwijken op de weg. Vervolgens reed je weer in de middle of nowhere en dit ging zo maar door. 

​Toen we aankwamen in Vryburg reden we naar het huis van Gerben en Anne-Berte. Hier zouden we de komende twee weken verblijven. Anne-Berte heeft een aantal jaar terug hetzelfde gedaan als wij nu doen in Zuid-Afrika. Zij is hier alleen een beetje blijven plakken toen ze verliefd raakte op Gerben. Ze hebben eerst een tijdje in Nederland gestudeerd en nu wonen ze hier en is Gerben hier dominee. Ze worden daar nu vergezeld door hun baby, Mats en de hond Luther. Voor deze twee weken kwamen daar nog eens zes meiden bij in, drukke bende.

We zijn deze twee weken bij vier verschillende scholen op bezoek geweest en hebben daar hele verschillende ervaringen op gedaan. De eerste school was een Indische school waar we ontvangen werden door een erg leuk team en waar we ook in de klassen echt iets hebben kunnen doen. We hebben de kinderen ook weer iets over Nederland verteld en in tegenstelling tot de Johannes Calvijn school wisten ze hier helemaal niks over Nederland. Nederland ligt toch in Amerika ?? Uh nee... Dit maakte het wel leuk om er iets over te vertellen.

De tweede school was een kleurlingen school. Deze school voelden we ons iets minder thuis. We hebben hier klassen gezien waar de leerkrachten de kinderen met stokken slaan of ze letterlijk een draai om de oren geven als ze niet luisteren. En, nee dit wordt helaas niet subtiel gedaan. Ook werd ik voor de klas gezet en leek het bijna onmogelijk om de kinderen iets bij te brengen omdat ze het of niet begrijpen of niet luisteren. De kinderen kwamen zelfs naar me toe met een stok, zodat ik de kinderen kon slaan die niet luisteren. Die stok heb ik natuurlijk laten liggen maar wel heb ik ontdekt dat sommige kinderen hier zo gewend zijn om op deze manier gestraft te worden dat ze niet beter weten en zich er daarom ook naar gaan gedragen. Toen ik later ook aan de leerkracht vroeg waarom ze de kinderen sloeg, vertelde ze dat de kinderen dit vanuit hun opvoeding meekrijgen dat er lichamelijk  geweld gebruikt moet worden om het kind te corrigeren. Gelukkig zagen we de tweede dag op deze school dat het ook anders kon. We zagen ook leerkrachten die wel een passie voor het onderwijs en liefde voor de kinderen hebben en dit op de juiste manier uitdragen. Ook hebben we de kinderen daar op een leuke manier iets verteld over Nederland en hebben we dansjes gedaan met de kinderen. 

​De derde school was een zwarte school met kinderen die de taal Tswane als homelanguage hebben. In de lagere klassen konden we daarom niet echt met de kinderen communiceren en in de hogere klassen lukte dit wel door het praten in het Engels. Op deze school werden we ook weer ontvangen als beroemdheden want de kinderen en de leerkrachten blijven het toch bijzonder om zes blanke jonge meiden te zien. De klassen op deze school zaten ook weer overvol, zo'n 50 leerlingen per klas. We hebben op deze school maar een paar lessen in het Engels kunnen geven, verder voelden we ons vooral een beetje onnuttig hier. Het was ook mooi om deze school even te zien maar omdat we er niet zoveel konden doen vonden we 2 dagen dan ook meer dan zat.

 De laatste school was een hele mooie school. Het was wel een staatsschool maar het gebouwd op privégrond. Ik werd hier geplaatst bij een graad 1 (groep3) klas. Hier kon ik het goed vinden met de leerkracht en was het ook fijn om met haar in het Afrikaans te kunnen praten. Doordat ik met verschillende activiteiten kon helpen voelde ik me hier een stuk nuttiger en ging de tijd ook lekker snel! Aan het eind van de twee dagen hier heb ik zelf nog wat les kunnen geven en natuurlijk weer iets verteld en liedjes en dansjes aangeleerd. 

Het zien van deze scholen bezoeken als een mooie ervaring maar na het bezoeken van vier scholen was het ook wel weer even genoeg geweest. Want elke keer weer opnieuw jezelf voorstellen en nieuwe indrukken verwerken was best wel vermoeiend. Ook hebben we ondertussen zo vaak hetzelfde verhaaltje over Nederland verteld, dat we straks zelf nog geloven dat alle Nederlanders klompen dragen.  

Naast het bezoeken van de scholen hebben we nog wat leuke dingen gedaan met Gerben en Anne. Zo heeft Gerben ons meegenomen naar de plaas van Pieter. Hier hebben we de buurt onveilig gemaakt door zes meiden met een geweer en pistool over te laten. Daarna werd het alleen nog maar onveiliger toen Pieter met 140 km per uur, met zes gillende meiden achter op bakkie, door Vryburg reed. Er was zoveel wind dat ik omgetoverd werd tot een huilende Jimmy Neutron.

In het weekend zijn we mee geweest op kerkkamp waar we moesten dealen met mega spinnen, slangen en Dion die een mega kakkerlak/sprinkhaan/spin in mijn haar deed en niemand die hem eruit wilde halen, dankie julle...

 Ook hebben we (natuurlijk!) lekker gebraaid deze week. Toen we aankwamen werden we ontvangen door een heerlijke braai, op het kerkkamp en de laatste keer was iets anders dan verwacht. Gerben en Anne namen ons mee naar een plaas. Het laatste stuk moesten we met 9 man in de auto waardoor Amber, Alice en ik dus in kattenbak werden geplaatst met de spullen en al. Het resultaat was drie zwarte pieten erbij door de stofwolken die op ons afkwamen. Dit was het wel waard want we hebben daarna op een mooi plekje in de middle of nowhere gebraaid. 

De laatste dag hebben we de buurt geprobeerd veiliger te maken door mee te gaan patrouilleren. Daar reden we dan met Gerben midden in de nacht met onze zaklamp door het dorp om boeven te spotten. Dit was best spannend vooral toen we hoorden dat er echt een inbraak was geweest. 

Al met al was het een bijzondere week waar we het erg gezellig hebben gehad met Gerben en Anne-Berte (Mats en Luther). We hebben ze in korte tijd leren kennen en het was daarom ook erg raar om weer terug naar Pretoria te gaan met de gedachte ze waarschijnlijk nooit meer te gaan zien. 

Nu zitten we ook weer lekker op onze vertrouwde plekje in Pretoria waar we deze week voor het laatst zijn en ook onze laatste stageweek hebben, heel gek! We gaan er nog even vollop van genieten! Doegie!